Ιωάννου, Γιώργος

(Θεσσαλονίκη 1927 – Αθήνα 1985). Φιλόλογος και λογοτέχνης. Σπούδασε στη φιλοσοφική σχολή του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης (τμήμα αρχαιολογίας). Σταδιοδρόμησε ως καθηγητής σε σχολεία της μέσης εκπαίδευσης, ενώ δίδαξε (ως βοηθός) και στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης. Παράλληλα ασχολήθηκε με την ποίηση, το διήγημα, τη λαογραφία και τη μετάφραση αρχαίων Ελλήνων ποιητών. Στα ελληνικά γράμματα παρουσιάστηκε για πρώτη φορά με την ποιητική συλλογή Ηλιοτρόπια (1945), ενώ το βασικό ποιητικό του έργο κυκλοφόρησε φέροντας τον τίτλο Τα χίλια δέντρα (1963). Τα κυριότερα πεζογραφήματά του είναι τα Για ένα φιλότιμο (1964), Η σαρκοφάγος (1971) και Η μόνη κληρονομιά (1974)· αυτά τα τρία έργα εκδόθηκαν σε έναν τόμο με τον τίτλο Πεζογραφήματα (1977), ενώ έναν χρόνο αργότερα κυκλοφόρησε η συλλογή διηγημάτων του με τίτλο Το δικό μας αίμα. Συνέγραψε και βιβλία λαογραφικού περιεχομένου, όπως Τα δημοτικά μας τραγούδια (1966), Μαγικά παραμύθια του ελληνικού λαού (1966), Παραλογές (1970), Καραγκιόζης (1971-72, 3 τόμοι), Παραμύθια του λαού μας (1973) κ.ά. Το έργο του χαρακτηρίζεται από αβίαστη έκφραση, χιούμορ και γνωστική επάρκεια του υλικού. Διακρίνεται άλλωστε η προσπάθειά του να καταγράψει τα δεδομένα της νεοελληνικής πραγματικότητας, εμπλουτισμένα με ιστορικά και κοινωνικά στοιχεία.